Gercek Hayatta Ctrl+Z Yoktur

"Gercek Hayatta Ctrl+Z Yoktur"

Tarsus'ta bir okulun bilisim sinifinin kapisinda rastladim bu yaziya. Elimde bir minik menekse, o sinifta ogretmenlik yapan canim dostumu beklerken... 

Bu sefer, hem kisitli zaman dolayisiyla hem de arkadasimi bizzat kendi makaminda [bilisim sinifinda] ziyaret etmek istedim. Sadece 5 dakika vardi ogle arasina, hemencecik hayallere daldim. Eski gunlere gittim, lise zamanlarimiza, daha yolun ennn basinda oldugumuz vakitlere... Bu pembe atmosferden "nöbetçi öğretmenin" ogrencilerilere ikazi ile cikiverdim:

"Hemmeeeen koridoru bosaltttt!!!"

O an arkadasimla goz goze geldik. Bir zamanlarin masum, hanim hanimcik kizi buyumus, ogretmen olmus. Hatta nobetci olmus da ogrencilere bagiriyor :) Ne degisik bir his!

"Ooo Hatice Hocam, bu ne sinir?" filan diye takildim sarilirken. Kıkırdasmalar sonrasinda cok guzel gecen bir ogle arasi. Diger hocalarla tanisma, ogle yemeklerine [Cukurova usulü soslu kizartma, cacık] ortak olma, hep beraber kahve yapip icme... Ne de guzel oldu :)

Bence uzaktan empati kurmaya calismak, telefonla konusmak, mesaj atmak, sosyal medya ortamlarindan takip etmek bir yere kadar yeterli... Birini/birilerini en iyi anlayabilmenin yolu kesinlikle olay yerinde [o kisilerin yasam alaninda] bulunmak, 1 saatligine de olsa.

Ders baslayip okuldan ayrilirken, aklim hala yazida, "Hatic ne iyi dusunmussun bu yaziyi kapiya asmakla" dedim. "Amaan astım ama anlamiyorlar arzu" dedi gulerek :)

***

Bir gun elbet anlayacaklar dostum. Basit gibi gorunse de tecrube ile onaylanmistir ki bir gun herkes bu gercegi anlayacak: "Gercek Hayatta Ctrl+Z Yoktur"

Tum emektar ogretmenlere, ogrencilere selam olsun. 

Bu yazinin ustune Kelebek'i de anmamak olmaz, ve tabii Henri'yi ;)
Ctrl+Z'ye ihtiyac duymayacagimiz en "gercek" hayatlari yasayabilmek dilegiyle...