Sevilmek denilen seyin ne kadar kaygan bir zemin oldugunu bir kez daha anladim. Ask cok kirilgan bir sey.
sh254
Aşk ve korku ikiz kardes gibiydi.
“Sevilmeme” korkusu, “terk edilme” korkusu gelip Kirmizi’nin aksinin ustune kabus gibi cokmustu. İnsanin son derece degerli bir kristal vazoyu baska birinin eline verip kaygan bir yolda onu tasimasini izlerken duydugu tedirginlikten farksizdi bu.
Kirmizi, aşık oldugu andan itibaren sevgilisinin sevgisini kazanmak icin her seyi yapmaya hazirdi. Hayir demeyi unutmustu. Yeter ki sevilsin, hep sevilsindi. Adeta ilah-kul iliskisine donmustu karsisindaki ile iliskisi.
Aşk icinde barindirdigi kaybetme korkusuyla kisiyi supheci eder, endise dehlizine daldirir cikarir, daldirir cikarir. Cunku aski ask yapan karsilik beklentisidir. Sefkatten hem en buyuk farki hem de en zayif yonudur bu. Annelerin bebegim beni seviyor mu diye vehmettigi gorulmus sey degildir oysa.
Kirmizi, aşık oldugunda huzur bulmayi beklerken yuregindeki agirliga bir agirlik daha eklenmisti. Kalbi savastan cikmis yara bere icindeki askerden farksizdi. Hayatinin hatasini yapmis, varolusunun degerini baskasina yuklemisti. Ancak aşık oldugunda ve aşık olundugunda, bir erkek onu sevdigini soylediginde kendisini degerli hissediyor, sevildigini hissedemiyorsa yokluk ucurumundan asagi dogru surukleniyordu.
sh255
İnsan iliskileri bir kusu elinizde tutmaya benzer. Kusu cok gevsek birakirsaniz elinizden kacar. Cok sıkarsanız bogulur.
sh256
No comments:
Post a Comment